Wincenty Pallotti

Żył w Rzymie w pierwszej połowie XIX wieku. Był zwyczajnym, pełnym gorliwości apostolskiej kapłanem, mężem wielkich pragnień i mistykiem zakochanym w Bogu. Stał się inspiratorem wielu dziejowych poczynań. Jego praca duszpasterska była spontaniczna. Cenił sobie spotkania z ludźmi. Wychodził im naprzeciw. Każdy człowiek był dla niego ważny. Solidaryzował się z każdym, kogo spotkał.
Z radosnymi był radosny, z płaczącymi płakał. Na drogach swego życia spotykał także ludzi z marginesu społeczeństwa. Chorzy i upośledzeni, obdartusi i żebracy, wyśmiani i zagrożeni, żołnierze i więźniowie, zrozpaczeni i upadli, pijacy i grzesznicy spotykali w nim radosnego i dobrego kapłana.

U wszystkich wzbudzał zaufanie i wiarę zbawienia w Chrystusie. Jego praca duszpasterska była pełnym fantazji poświęceniem się na ulicach  i placach.

Swój program Święty Wincenty wyraził w słowach:
„Chciałbym stać się pokarmem, by nasycić głodnych, odzieżą, by przyodziać nagich, napojem, by orzeźwić spragnionych, kojącym likworem, by wzmocnić żołądek słabych, delikatnym puchem, by przynieść ulgę osłabłym  członkom zmęczonych, niosącym  zdrowie lekiem,  by  zaradzić  niemocy chorych, okaleczonych, chromych, głuchych i niemych, światłem dla oświecenia niewidomych, na duchu i ciele, życiem, by wszystkie martwe stworzenia na nowo powoływać do życia łaski Bożej”
(Wybór Pism, III, 58)

Jego dążenie do ożywienia wiary i rozpalenia miłości wśród członków Ludu Bożego przyjęło konkretną formę w Zjednoczeniu Apostolstwa Katolickiego, które powołał do życia w 1835 roku.

Wincenty Pallotti pozostaje nie tylko wielkim Świętym, ale „świętym na czasie”, gdyż pragnienia jego stały się dziś bardziej zrozumiałe, a jego świętość – bardziej pociągająca i godna naśladowania

Zdjęcia dotyczące naszego Patrona Św. Wincentego Pallottiego